Renta planistyczna jest formą daniny publicznej płaconej jednorazowo przez właściciela nieruchomości na rzecz gminy. Podstawą prawną jest art. 36 ust. 4 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Obowiązek zapłaty powstaje, jeżeli wskutek uchwalenia lub zmiany planu miejscowego wzrosła wartość objętej nim działki, a właściciel zbywa tę nieruchomość lub jej część. Obowiązek zapłaty renty planistycznej jest stwierdzany w drodze decyzji po przeprowadzeniu odrębnego postępowania.

Zgodnie z art. 2 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej jej przepisy stosuje się do podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, do których ustalania lub określania uprawnione są organy podatkowe;

„Opłaty publiczne należą - obok podatków - do podstawowych form prawnych dochodów publicznych.. Tradycyjne ujęcie opłaty publicznej łączy się zatem z ekwiwalentnością pewnych świadczeń wykonywanych przez organy władzy publicznej i ponoszeniem kosztów tych świadczeń przez ich beneficjentów. Opłata publiczna opiera się na trzech elementach:

jest nakładana przymusowo przez korporacje publicznoprawne (państwo i samorząd terytorialny), w przeciwieństwie do grzywien i kar pieniężnych jest nakładana w celu pokrycia publicznych potrzeb finansowych, stanowi rodzaj świadczenia wzajemnego na rzecz korporacji publicznoprawnych w zamian za oferowane przez nie świadczenia lub urządzenia, które w całości lub w części w sposób szczególny służą jednostkom lub określonym grupom osób, przysparzając im korzyści. Element przymusowości odnosi się do wszystkich opłat publicznych, zwłaszcza zaś do opłat związanych z korzystaniem z urządzeń utrzymywanych przez państwo. Za główne kryterium odróżniania opłat publicznych uznaje się odpłatność świadczenia, ponieważ podmiot wnoszący opłatę może wystąpić z roszczeniem o wzajemne świadczenie państwa. Mając jednak na uwadze kryterium odpłatności, słusznie dostrzega się, że równolegle występują opłaty jako świadczenia pieniężne odpłatne, jak i częściowo tylko odpłatne bądź wręcz nieodpłatne. Podział ten jest widoczny zwłaszcza współcześnie, ponieważ pojawiają się opłaty publiczne wykraczające poza tradycyjną formułę opłaty administracyjnej.” Brolik J., Dowgier R., Etel L., Kosikowski C., Pietrasz P., Popławski M., Presnarowicz S., Stachurski W., Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2013.

Do renty planistycznej nie można zatem stosować przepisów Kodeksu cywilnego o umorzeniu zobowiązań. Można bronić poglądu o dopuszczalności stosowania przepisów Ordynacji podatkowej.

Blog