Z punktu widzenia instytucji sponsoringu węzłowe znaczenie praktyczne ma problematyka świadczeń stron umowy sponsoringu.[1] Ogólnie przez świadczenie rozumie się zachowanie się dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i czyniące zadość interesowi wierzyciela.[2] Celem świadczenia jest zapewnienie wierzycielowi określonej korzyści, czy innymi słowy zaspokojenie pewnego interesu strony wierzycielskiej. Ów interes wierzyciela rozstrzyga o sensie powstania zobowiązania i dalszego jego istnienia, musi istnieć w czasie, w którym świadczenie jest spełniane i być godnym ochrony w świetle całości zasad porządku prawnego. [3] O jaki interes wierzyciela może in casu chodzić w ramach stosunku prawnego sponsoringu decydować będzie całokształt okoliczności towarzyszących powstaniu tego stosunku i znaczenie jakie do tych okoliczności przywiązują istniejące w tym względzie normy prawne. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia tego zagadnienia będzie istota instytucji sponsoringu.

Niekiedy strony w chwili zawarcia umowy z różnych względów (np. z uwagi na potrzebę adaptacji lex contractus do zmieniających się okoliczności) mogą nie dokonać indywidualizacji świadczeń, ale wskazać podstawy dla dokonania takiej indywidualizacji w przyszłości. Z technicznoprawnego punktu widzenia strony mogą posłużyć się różnymi metodami.[4] Metoda obiektywna polega na odwołaniu się do pewnych empirycznie sprawdzalnych faktów (np. strony zastrzegają, że sponsor spełnieni świadczenie pieniężne w wysokości określonej według aktualnego kursu EURO w chwili wykonania zobowiązania). Strony mogą posłużyć się metodą polegającą na przyjęciu ramowej postaci umowy, gdzie indywidualizacja świadczeń zostanie dokonana mocą późniejszych oświadczeń woli obu stron. Metoda tzw. zobiektywizowana sprowadza się do powołania osoby trzeciej jako uprawnionej do ustalenia należnego świadczenia (np. sponsor i sponsorowany związek sportowy zastrzegają w umowie, że niektóre świadczenia na rzecz sponsora zostaną oznaczone przez zawodnika z uwagi na prestiż i renomę którego umowa sponsoringu została zawarta). Metoda subiektywna charakteryzuje się tym, że jedna ze stron zostaje uprawniona do ustalenia wysokości świadczenia. W piśmiennictwie podnosi się, że w przypadku trzeciej i czwartej z wymienionych powyżej metod przyznanie niekontrolowanej swobody dla danego podmiotu w zakresie indywidualizacji świadczenia należałoby uznać za niedopuszczalne (z konsekwencjami określonymi w art. 58 § 2 k.c.).[5] Osoba uprawniona do indywidualizacji świadczenia mogłaby natomiast kierować się obiektywną miarą podlegającą kontroli arbitrażowej czy sądowej, zakres możliwości dla dokonania konkretyzacji mógłby być względnie oznaczony.

Blog