Doprowadzenie do upadłości lub niewypłacalności stanowi czyn zabroniony. Zgodnie z art. 301 § 2 KK kto, będąc dłużnikiem kilku wierzycieli, doprowadza do swojej upadłości lub niewypłacalności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Chodzi tu przy tym o działanie umyślne w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym. Z kolei w myśl art. 301 § 3 KK kto, będąc dłużnikiem kilku wierzycieli w sposób lekkomyślny (a zatem z winy nieumyślnej), doprowadza do swojej upadłości lub niewypłacalności, w szczególności przez trwonienie części składowych majątku, zaciąganie zobowiązań lub zawieranie transakcji oczywiście sprzecznych z zasadami gospodarowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Przy czym z mocy art. 308 KK za przestępstwo odpowiada jak dłużnik ten, kto, na podstawie przepisu prawnego, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania, zajmuje się sprawami majątkowymi innej osoby prawnej, fizycznej, grupy osób lub podmiotu niemającego osobowości prawnej. Przestępstwa z art. 301 § 2 i 3 KK są przestępstwami materialnymi. Oznacza to, że dla ich dokonania wymagany jest skutek w postaci doprowadzenia do swojej upadłości lub niewypłacalności. „Doprowadzenie” obejmuje każde zachowanie dłużnika, z którym należy łączyć nadejście jego niewypłacalności lub upadłości. Zob. np. wyr. SO w Gliwicach z 31.3.2015 r. (VI Ka 1114/14, niepubl.). W myśl art. 307 § 1 KK wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 301 KK, który dobrowolnie naprawił szkodę w całości, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia. Natomiast na podstawie art. 307 § 2 KK wobec sprawcy przestępstwa, który dobrowolnie naprawił szkodę w znacznej części, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Blog