Przygotowana likwidacja (tzw. pre-pack) jest konstrukcją prawną (art. 56a i n. p.u.) nadal budzącą szereg emocji pomimo jej stosunkowo dobrego przyjęcia przez praktykę.[1] Ma ona na celu zapewnienie przyspieszonego i uproszczonego przebiegu postępowania upadłościowego z poszanowaniem ogólnych celów postępowania upadłościowego z art. 2 p.u. Istotą pre-packu powinna być w pierwszej kolejności maksymalizacja zaspokojenia wierzycieli. Do wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika może być dołączony wniosek o zatwierdzenie warunków sprzedaży przedsiębiorstwa dłużnika lub jego zorganizowanej części lub składników majątkowych stanowiących znaczną część przedsiębiorstwa. Problematyka przygotowanej likwidacji doczekała się szeregu opracowań naukowych jak i tych bardziej praktycznych.^[2] Obecnie trwa dyskusja na temat zmian w zakresie tej instytucji idących w kierunku uatrakcyjnienia tej instytucji prawnej. Zmiany art. 56a – 56h p.u. mają polegać w szczególności na :

• potwierdzeniu expresis verbis, że jest możliwa przygotowana likwidacja dotycząca istotnych składników majątku w upadłości konsumenckiej;
• potwierdzeniu, iż pre –pack może być adresowany do więcej niż jednego nabywcy jednocześnie;
• potwierdzeniu dopuszczalności złożenia wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży w toku postępowania o ogłoszenie upadłości (po zgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości), oraz przez każdego z jego uczestników;
• wyeliminowaniu możliwej w obecnym stanie prawnym sytuacji, w której termin do zawarcia umowy sprzedaży może minąć przed terminem, w którym prawomocność postanowienia sądu dotyczącego przygotowanej likwidacji będzie mogła być formalnie stwierdzona;
• ulepszeniu języka ustawy przez wprowadzenie uniwersalnego pojęcia obejmującego wszystkie możliwe przedmioty sprzedaży w ramach przygotowanej likwidacji;
• umożliwieniu inwestorowi szybszego przejęcia zarządzania nad przedmiotem sprzedaży już po wydaniu przez sąd postanowienia w tym zakresie, ale przed jego uprawomocnieniem;
• ujednoliceniu pozycji syndyka, jak i nabywcę (inwestora) poprzez umożliwienie także nabywcy możliwości złożenia wniosku o zmianę postanowienia w przedmiocie przygotowanej likwidacji, gdy wartość przedmiotu sprzedaży ulegnie istotnej zmianie;

Wszystkie powyższe propozycje odnoszą się do usprawnienia szczegółowych elementów mechanizmu przygotowanej likwidacji. Niemniej z inicjatywy Ministra Sprawiedliwości ma także dojść do poważniejszych zmian konstrukcyjnych, wykraczających poza pre-pack: Przede wszystkim proponuje się wprowadzenie art. 317 ust. 1a p.u. w myśl którego nabywca przedsiębiorstwa upadłego wstępuje w miejsce upadłego w prawa i obowiązki wynikające wyłącznie z tych umów, które zostały wymienione w umowie sprzedaży przedsiębiorstwa. O ile przepis szczególny nie stanowi inaczej druga strona umowy będzie mogła od niej odstąpić w terminie 30 dni od dnia obwieszczenia o sprzedaży przedsiębiorstwa, bez prawa do odszkodowania. Regulacja ta uatrakcyjni sprzedaż upadłościową, gdyż inwestor będzie mógł przejąć portfel zamówień upadłego. Powyższa regulacja nawiązuje do modelu przyjętego w art. 46 Kodeksu handlowego z 1934r. Przepis art. 46 § 1k.h. stanowił, że „jeżeli w chwili zbycia przedsiębiorstwa umowa zobowiązywała zbywcę i trzeciego do świadczeń wzajemnych, trzeci może rozwiązać umowę z ważnych powodów, związanych ze zmianą osoby właściciela. Oświadczenie o rozwiązaniu należy złożyć w ciągu miesiąca od uzyskania wiadomości o zbyciu (art. 23).” Nie jest zatem ona obca polskiej tradycji prawnej.

Blog