W Polsce, w ujęciu doktrynalnym, przez prawo żywnościowe rozumie się ogół przepisów, które regulują stosunki społeczne związane ze wszystkimi etapami produkcji, przetwarzania, dystrybucji żywności oraz pasz produkowanych dla zwierząt przeznaczonych na żywność – ze względu na ochronę życia i zdrowia człowieka, ochronę interesów konsumenta, zasady uczciwego obrotu, przy uwzględnieniu ochrony środowiska i dobrostanu zwierząt. Czynnikiem wyróżniającym prawo żywnościowe jako osobną dziedzinę prawa jest jego szczególny przedmiot regulacji, jakim jest żywność. M. Korzycka – Iwanow, Prawo żywnościowe, Zarys prawa polskiego i wspólnotowego, Warszawa 2007, s. 81. Prawo żywnościowe co do zasady nie reguluje:
- aspektów żywności w sferze gospodarstwa domowego
- zasad i sposobów żywienia (np. w szpitalach, przedszkolach, więzieniach)
M. Korzycka – Iwanow, Prawo…, s. 83.
Pojęcie „prawo żywnościowe” ma również swój wymiar legislacyjny. Zgodnie przepisami ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia „prawo żywnościowe” to „prawo żywnościowe w rozumieniu art. 3 pkt 1 rozporządzenia nr 178/2002” (art. 3 ust. 3 pkt 24 u.b.ż.)
Zasadniczy rozwój prawa żywnościowego w Polsce nastąpił w związku z akcesją do Polski do Unii Europejskiej, co miało miejsce w dniu 1 maja 2004r.
Na prawo żywnościowe składają się normy prawne różnego szczebla prawnego. Wiodący wpływ na kształt i rozwój prawa żywnościowego w Polsce mają przepisy prawa europejskiego. Przepisy prawa polskiego wykonują przepisy prawa europejskiego (w zakresie rozporządzeń) ale także dokonują jego implementacji (w zakresie dyrektyw).
Blog