Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 1995 r., III CZP 39/95 OSNC, 1995/9/120 stanowiła, że „przesłane przez dłużnika wierzycielowi wezwanie do potwierdzenia salda w trybie § 21 rozrządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości (Dz. U. Nr 10, poz. 35 ze zm.), nie podpisane przez osoby upoważnione do reprezentowania dłużnika, nie stanowi uznania roszczenia przerywającego bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).

Do wskazanej uchwały krytycznie odniosła się prof. M. Pyziak-Szafnicka, Glosa do uchwały SN z dnia 26 kwietnia 1995 r., III CZP 39/95, OSP 1996/7-8/136, w której podniosła, że dla składania oświadczeń wiedzy nie stosuje się przepisów o składaniu oświadczeń woli. Z kolei uznanie roszczenia może nastąpić poprzez oświadczenie wiedzy a nie poprzez oświadczenie woli. Inny autor B. Kordasiewicz, w: System prawa prywatnego, Prawo cywilne – część ogólna, pod red. Z. Radwańskiego, Warszawa 2008, s. 660 wskazuje, że uznanie niewłaściwe stanowi wobec przeważających poglądów jedynie oświadczenie wiedzy. Uznanie niewłaściwe przerywa bieg przedawnienia roszczenia.

Potwierdzenie sald jest czynnością techniczną. Można bronić poglądu, że w takim wypadku gdy potwierdzenie sald ma taki charakter może być dyskusyjne stosowanie art. 210 k.s.h. (o szczególnych zasadach reprezentacji) w stosunku do potwierdzenia salda w stosunku do członków zarządu.

Blog