• Wynagrodzenie postojowe na zasadach ogólnych. PRACODAWCA NIE MUSI KORZYSTAĆ ZE WSPARCIA PAŃSTWA I MOŻE BEZ ŻADNEGO POROZUMIENIA STOSOWAĆ OGÓLNE ZASADY TZW. POSTOJOWEGO. Pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów (Art. 81. § 1 Kodeksu pracy). Gdy na wynagrodzenie pracowników składa się kilka składników, tj. stawka godzinowa, premie (miesięczne/kwartalne, akordowe, uznaniowe), to podstawą wynagrodzenia przestojowego jest tylko wynagrodzenie godzinowe. Wyjątek od tak przyjętej zasady stanowi tylko dodatek funkcyjny przysługujący pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku kierowniczym. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 30 grudnia 1986 r. (III PZP 42/86, OSNC 1987/8/106), wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania, o którym mowa w art. 81 § 1–3 k.p. obejmuje oprócz wynagrodzenia zasadniczego również dodatek funkcyjny. Wynagrodzenie przysługuje pracownikowi za czas niezawinionego przez niego przestoju. Jeżeli przestój nastąpił z winy pracownika, wynagrodzenie nie przysługuje. Pracodawca może na czas przestoju powierzyć pracownikowi inną odpowiednią pracę, za której wykonanie przysługuje wynagrodzenie przewidziane za tę pracę, nie niższe jednak od wynagrodzenia postojowego. Jeżeli przestój nastąpił z winy pracownika, przysługuje wyłącznie wynagrodzenie przewidziane za wykonaną pracę

Blog