Przyjęcie przekazu (akcept) następuje w drodze złożenia oświadczenia woli. W literaturze przedmiotu toczy się spór co do charakteru prawnego przyjęcia przekazu. Tradycyjna koncepcja traktuje przyjęcie przekazu jako jednostronną czynność prawną o charakterze zobowiązującym dokonywaną przez przekazanego. Według innego poglądu przyjęcie przekazu ma charakter umowy pomiędzy przekazanym a odbiorcą przekazu (odbiorca przekazu akceptuje przyjęcie przekazu przez przekazanego). Jeżeli strony zawierają w sprawie przekazu umowę (porozumienie trójstronne) oświadczenie o przyjęciu przekazu jest, z zasady, elementem umowy pomiędzy stronami. Ponieważ przyjęcie przekazu wywołuje po stronie przekazanego skutek obligacyjny, to powinno być traktowane jako czynność prawna przysparzająca. Przekazany przysparza odbiorcy przekazu korzyść w postaci roszczenia o spełnienie świadczenia. Ekonomiczną przyczyną takiej czynności jest dług jaki ma przekazany względem przekazującego. Przyjęcie przekazu traktowane jest jako czynność prawna abstrakcyjna albowiem ważność przyjęcia przekazu przez przekazanego nie zależy od istnienia stosunku pokrycia (jaki zachodzi pomiędzy przekazującym a przekazanym). W przypadku gdy akceptant nie wykona lub nienależycie wykona zobowiązanie jakie powstaje w wyniku przyjęcia przekazu, wówczas ponosi odpowiedzialność na zasadach ogólnych.
Przyjęcie przekazu jest jednostronną czynnością prawną. Zgodnie z art. 32 ust. 1 p.p.m. zobowiązanie z jednostronnej czynności prawnej podlega prawu wybranemu przez osobę dokonującą tej czynności. Od chwili gdy strony takiego zobowiązania są zindywidualizowane, wybór prawa, jego zmiana lub uchylenie wymagają porozumienia obu stron tego stosunku. W myśl art. 32 ust. 2 p.p.m. w razie braku wyboru prawa zobowiązanie z jednostronnej czynności prawnej podlega prawu państwa, w którym osoba dokonująca czynności prawnej ma miejsce zwykłego pobytu albo siedzibę. Jeżeli z okoliczności wynika, że zobowiązanie pozostaje w ściślejszym związku z prawem innego państwa, stosuje się prawo tego państwa.
Oświadczenie woli o przyjęciu przekazu (akcept) – co do zasady – może być wyrażone w dowolnej formie, także w przypadku, gdy samo oświadczenie o przekazie było złożone w formie pisemnej bądź w formie szczególnej.
Przepisy nie rozstrzygają wprost w jakim terminie powinno zostać złożone oświadczenie o przyjęciu przekazu. Wydaje się zatem, że należałoby stosować w drodze ostrożnej analogii przepisy o przyjęciu oferty (art. 66 § 2 k.c.), z zastrzeżeniem, że przekaz pochodzi od przekazującego a przekazany oświadcza o przyjęciu przekazu odbiorcy przekazu. Jeżeli zatem przekazujący nie oznaczył w treści przekazu terminu, w ciągu którego oczekiwać będzie przyjęcia przekazu, przekaz złożony w obecności przekazanego i odbiorcy przekazu albo za pomocą środka bezpośredniego porozumiewania się na odległość nie daje tytułu do upoważnienia, gdy oświadczenie o przyjęciu przekazu nie zostanie złożone odbiorcy przekazu niezwłocznie. Przekaz złożony w inny sposób przestaje wiązać z upływem czasu, w którym przekazany mógł w zwykłym toku czynności oświadczyć odbiorcy przekazu o przyjęciu przekazu bez nieuzasadnionego opóźnienia. Co do zasady bezprzedmiotowe będzie przyjęcie przekazu po spełnieniu bezpośrednio świadczenia przez przekazującego na rzecz odbiorcy przekazu.
Blog