Zagadnienie miary staranności finansującego, w relacji z korzystającym, przy uzyskiwaniu tzw. korzyści

 

 

Stosownie do treści art. 7095 § 3 k.c. od sumy wszystkich przewidzianych w umowie rat finansujący powinien odliczyć korzyści jakie odniósł z tytułu ubezpieczenia, a także z tytułu naprawienia szkody.

 

Kryterium staranności finansującego w relacjach z korzystającym wyznacza ogólna treść art. 355 § 2 k.c. Należy przy tym mieć na uwadze okoliczność, że finansujący, co do zasady, nie jest handlarzem zajmującym się zawodowo obrotem towarowym. W orzecznictwie sądowym wyrażono pogląd, że „nie można oczekiwać od leasingobiorcy ponadprzeciętnego wysiłku w poszukiwaniu kolejnego leasingobiorcy czy optymalnego nabywcy.” Sąd orzekał na gruncie stanu faktycznego, w którym po rozwiązaniu umowy leasingu na podstawie art. 70915 k.c. finansujący wobec braku zainteresowania co do nabycia przedmiotu leasingu dokonał obniżenia ceny. Ostatecznie sąd przyjął, że „realna korzyść powoda wyraża się rzeczywiście uzyskaną ceną.”[1] Nie oznacza to jednak dopuszczalności przyjęcia tezy, że finansujący może nie dołożyć odpowiednio wysokiej miary staranności przy dysponowaniu przedmiotem leasingu. Jeżeli finansujący zbywa przedmiot leasingu (jako jej właściciel) w sposób dla siebie niekorzystny, to ciężaru takiej niekorzystnej transakcji nie może przejmować korzystający.

 

 

 

[1] Wyrok SA we Wrocławiu z 25.04.2012r., I ACa 369/12.

Blog

02 marca 2019
Kryteria staranności leasingodawcy przy rozliczaniu 
umowy leasingu.