Niniejsza opinia prawna odnosi się do możliwości podjęcia uchwały przez Radę Wierzycieli, w przedmiocie likwidacji składników masy upadłości, bez wniosku syndyka masy upadłości o rozpoznanie takiej sprawy.

 

Odszukanie rozwiązania powyższego dylematu może nastąpić już na poziomie regulacji ustawy Prawo upadłościowe, niezależnie od treści regulaminu Rady Wierzycieli, którego przedmiotem regulacji są zagadnienia techniczno-organizacyjne.

 

Znaczenie rady wierzycieli w postępowaniu upadłościowym wyznacza zakres jej kompetencji, a te nie są małe. O ile zgromadzenie wierzycieli ma w postępowaniach upadłościowych z zasady małe znaczenie praktyczne, o tyle rada wierzycieli odgrywa większą rolę. Rada Wierzycieli jest organem reprezentującym interesy wierzycieli w toku postępowania. Zob. P. Pogonowski, Rada wierzycieli w postępowaniu upadłościowym, Pr.Spółek, 2002, nr 5, s. 48 i n., K. Żyto, Rada wierzycieli jako rzeczywisty uczestnik postępowania upadłościowego, Fenix.Pl 2015, nr 1, s. 31 i n., R. Adamus, Rada wierzycieli w postępowaniu upadłościowym z możliwością zawarcia układu z zarządem własnym, M.Prawn. 2006, nr 18, s. 1003 i n., P. Pogonowski, Organy postępowania upadłościowego, PS 2002, nr 7-8, s. 169 i n., I. Gil, w: System prawa handlowego, t. 6, s. 934 i n.

 

Rada wierzycieli jest organem postępowania upadłościowego reprezentującym interesy wierzycieli uczestniczących w postępowaniu na zasadzie swego rodzaju przedstawicielstwa. O ile zgromadzenie wierzycieli jest organem reprezentującym wszystkich wierzycieli, o tyle rada wierzycieli jest emanacją ogółu wierzycieli. Wyraźnie przesądza o tym m.in. art. 202 ust. 1 P.u., który stanowi, że członków rady wierzycieli i jej zastępców wybiera się spośród wierzycieli upadłego będących uczestnikami postępowania. Sens istnienia rady wierzycieli wyznacza zakres jej kompetencji.

 

Rada wierzycieli nie jest organem obligatoryjnym w ramach postępowania upadłościowego. Jeżeli w danym postępowaniu restrukturyzacyjnym rada wierzycieli nie została ustanowiona, to czynności zastrzeżone dla rady wierzycieli wykonuje sędzia-komisarz (art. 213 ust. 1 P.u.). Jeżeli sędzia-komisarz podjął określone rozstrzygnięcie w zakresie spraw należących normalnie dla rady wierzycieli, to powołanie rady wierzycieli nie niweczy wcześniejszego rozstrzygnięcia sędziego-komisarza, które zachowuje swoją moc.

 

Sędzia-komisarz nie tylko ustanawia organ, jakim jest rada wierzycieli, ale także powołuje i odwołuje jego członków, a ponadto:

  1. rozpoznaje zarzuty do uchwał rady wierzycieli (art. 210 ust. 2 P.u.);
  2. wykonuje sam czynności zastrzeżone dla rady wierzycieli, jeżeli rada nie wykona ich w terminie wyznaczonym przez sędziego-komisarza (art. 213 ust. 2 P.u.).

 

Ustawodawca stanowi, że – co do zasady – rada wierzycieli składa się z 5 członków oraz 2 zastępców. Członków rady wierzycieli rekrutuje się spośród wierzycieli dłużnika będących uczestnikami postępowania. Nie jest możliwe powołanie jako członka rady wierzycieli eksperta nieposiadającego statusu wierzyciela (np. audytora, biegłego rewidenta, radcę prawnego). Niemniej przepis art. 204 ust. 1 P.u. stanowi, że członkowie rady wierzycieli pełnią swoje funkcje osobiście lub przez pełnomocników. Ekspert może być zatem – w praktyce – pełnomocnikiem wierzyciela. Członkiem rady wierzycieli może być natomiast cesjonariusz (nawet jeżeli cesja miała miejsce po wszczęciu postępowania restrukturyzacyjnego) albo osoba, która wstąpiła w prawa zaspokojonego wierzyciela na zasadzie cessio legis.

 

Udział w pracy rady wierzycieli nie jest obowiązkiem wierzyciela, wiąże się on niejednokrotnie z nakładem czasu pracy, potrzebą bycia dyspozycyjnym i odpowiedzialnością. Wymaga również odpowiedniej wiedzy i doświadczenia. Z tych przyczyn ustawodawca trafnie przewiduje możliwość nieprzyjęcia obowiązków członka rady wierzycieli lub jego zastępcy. Ustawodawca nie zakazuje wierzycielowi przyjęcia pasywnej pozycji w postępowaniu upadłościowym.

 

Członkiem rady wierzycieli może być wierzyciel będący osobą fizyczną, osobą ustawową (jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, ale wyposażoną przez ustawodawcę w atrybut zdolności prawnej) albo osobą prawną. W sentencji postanowienia sędziego-komisarza o powołaniu do składu rady wierzycieli w postępowaniu upadłościowym wymienia się osobę fizyczną, osobę ustawową albo osobę prawną. Obowiązuje zasada działania w radzie wierzycieli osobiście albo przez pełnomocnika. Osoba pełnomocnika nie jest wskazywana w postanowieniu sędziego-komisarza o powołaniu składu rady wierzycieli. Wierzyciel może korzystać z wymiennej formuły działania w radzie wierzycieli – raz osobiście, raz przez pełnomocnika. Niezależnie od użycia przez ustawodawcę zwrotu „albo” można przyjąć, że wierzyciel może brać udział w pracach rady jednocześnie osobiście i przez pełnomocnika.

 

Do pełnomocnictwa znajdują zastosowanie przepisy KC o działaniu falsus procuratora. Pełnomocnictwo powinno być sporządzone w formie pisemnej. Pełnomocnictwo jest składane przewodniczącemu rady, który składa je do akt postępowania wraz z protokołem posiedzenia rady wierzycieli. Od pełnomocnictwa powinna być uiszczona opłata skarbowa. W pracach rady wierzyciela może reprezentować także prokurent samoistny albo prokurenci łączni, na ogólnych zasadach dotyczących prokury.

 

informacje o jednostce

orzeczenia sądów

tezy z piśmiennictwa

komentarze

wzory i zestawienia

Kompetencje rady wierzycieli w postępowaniu upadłościowym określają przede wszystkim art. 205, 206, Można postawić tezę, że pozycja ustrojowa rady wierzycieli w postępowaniu upadłościowym nie jest mała. Kompetencje rady wierzycieli mają charakter kontrolny, stanowiący i opiniujący.

 

Przy wykonywaniu obowiązków rada wierzycieli kieruje się interesem ogółu wierzycieli. Innymi słowy, obowiązkiem rady wierzycieli jest dbanie o dobro wszystkich wierzycieli. Członkowie rady wierzycieli nie powinni w ramach czynności w radzie eksponować własnych, partykularnych interesów. Rada wierzycieli nie reprezentuje również wyłącznie interesów udziałowców dłużnika czy kontrahentów dłużnika. Imperatyw kierowania się interesem ogółu wierzycieli ma znaczeniu przy ocenie odpowiedzialności członka rady wierzycieli za szkodę wynikłą z nienależytego pełnienia obowiązków.

 

Kierowanie się interesem ogółu wierzycieli nie oznacza rzecz jasna jednomyślności w działaniu rady wierzycieli. Każdy członek rady wierzycieli posiadający inne zdanie niż pozostali członkowie rady jest uprawniony do zgłoszenia swojego votum separatum.

 

Rada wierzycieli służy pomocą syndykowi. Syndyk może zatem konsultować z radą wierzycieli sprawy dotyczące postępowania i występować o zaopiniowanie określonych zagadnień. Rada wierzycieli ma zatem pozycję doradcy. Co do zasady, syndyk nie ma obowiązku zwracania się o pomoc do rady wierzycieli.

 

Rada wierzycieli kontroluje czynności syndyka. Należy pamiętać, że sędzia-komisarz sprawuje „nadzór” nad czynnościami syndyka. Przez „kontrolę” rozumieć należy wgląd w czyjąś działalność z możliwością żądania wyjaśnień. Natomiast pojęciu „nadzór” tradycyjnie przypisuje się szerszy zakres niż „kontrola” z uwagi na to, że „nadzór”, obok uprawnień polegających na sprawdzaniu czyjejś działalności, mieści w sobie, w związku z prowadzoną kontrolą, uprawnienie do podejmowania decyzji wiążących kontrolowanego. Kontrola rady wierzycieli i nadzór sędziego-komisarza to aktywności od siebie niezależne. Te same czynności syndyka mogą zatem podlegać zarówno kontroli ze strony rady wierzycieli, jak i nadzorowi ze strony sędziego-komisarza. Rada wierzycieli nie ma jednak kompetencji do wydawania syndykowi wiążących zarządzeń pokontrolnych czy stosowania instrumentów władczych. Rada wierzycieli nie ma tytułu do kontrolowania czynności upadłego. Rada wierzycieli nie może wpływać na treść listy wierzytelności.

 

Kolejną kompetencją rady wierzycieli jest to, że bada ona stan funduszy masy. Badanie stanu funduszy masy upadłości wykracza poza samą analizę spisu zlikwidowanych składników masy upadłości (art. 311 ust. 1b p.u.). Fundusze masy to spieniężony majątek do podziału pomiędzy wierzycieli.

 

Rada wierzycieli udziela również zezwolenia na czynności prawne, które mogą być dokonane tylko za zezwoleniem rady wierzycieli. Uzupełnieniem tej regulacji jest:

  1. 206 P.u. który przewiduje ustawowe kompetencje rady wierzycieli;
  2. 152 ust. 1 P.u., który stanowi, że sędzia-komisarz może dodatkowo oznaczyć określone czynności, których syndyk nie może dokonywać bez zgody rady wierzycieli.

Rada wierzycieli ma zatem konkretne kompetencje stanowiące. Sąd Najwyższy w wyr. z dnia 26 kwietnia 2006 r. II CSK 48/06 przyjął, że „uchwała rady wierzycieli nie zwalnia automatycznie syndyka od odpowiedzialności odszkodowawczej. Jednakże nie można wykluczyć, że działanie zgodnie z uchwałą rady wierzycieli - w realiach konkretnej sprawy - może przemawiać przeciwko przypisaniu syndykowi winy. Uchwały rady wierzycieli podlegają kontroli sędziego-komisarza (…). Okoliczność, że dana uchwała nie została uchylona może zatem uzasadniać domniemanie, iż była ona - w ocenie sędziego-komisarza - zgodna z prawem i nie naruszała interesu publicznego i interesów wierzycieli. W takim wypadku rzeczą dochodzącego odszkodowania będzie wykazać, na czym polegała wina zobowiązanego do naprawienia szkody.”

 

Rada wierzycieli wyraża opinię w innych sprawach, jeżeli tego zażąda sędzia-komisarz albo syndyk. Ustawodawca nie przewiduje związania syndyka opinią rady wierzycieli.

 

Rada wierzycieli in corpore, jak i każdy z jej członków, ma prawo przedstawiać sędziemu-komisarzowi swoje uwagi o działalności syndyka.

 

Rada wierzycieli ma różne instrumenty działania. Rada może:

1)żądać od syndyka wyjaśnień. Syndyk ma obowiązek ustosunkowania się do żądania rady wierzycieli;

2) badać księgi i dokumenty przedsiębiorstwa dłużnika w zakresie, w jakim nie narusza to tajemnicy przedsiębiorstwa. Dla wyjaśnienia pojęcia tajemnicy przedsiębiorstwa należałoby sięgnąć do art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje (a zatem chodzi o informacje mające związek z przedsiębiorstwem) posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności (np. ograniczony dostęp osób do tajemnicy, wprowadzenie specjalnych procedur). Sędzia-komisarz rozstrzyga wątpliwości co do zakresu uprawnienia członków rady do badania ksiąg i dokumentów dłużnika.

 

 

Dalej warto zwrócić uwagę na czynności syndyka wymagające zgody rady wierzycieli dotyczące trybu likwidacji masy.

 

Sprzedaż z wolnej ręki stanowi uproszczony sposób likwidacji składników masy upadłości. Zasadą jest, że sprzedaż składników majątkowych wchodzących w skład masy upadłości następuje w drodze aukcji lub przetargu (art. 320 ust. 1, art. 325 p.u.). Przepis art. 311 p.u. deklaruje jednak, że likwidacja masy upadłości może nastąpić z wolnej ręki. Niemniej sprzedaż z wolnej ręki wymaga – z mocy komentowanego przepisu – zgody rady wierzycieli. Sprzedaż składnika mienia wbrew wskazanym tu zasadom rodzi skutek w postaci nieważności czynności syndyka, niezależnie od innych konsekwencji prawnych (art. 231 k.k.). Rada wierzycieli wyrażając zgodę na sprzedaż z wolnej ręki może określić warunki transakcji, np. cenę minimalną, obowiązek publicznego zaproszenia do składania ofert, itp. Sprzedaż z wolnej ręki może nastąpić od razu, bez uprzedniego prowadzenia aukcji lub przetargu w rozumieniu art. 320 p.u. Zgodnie z art. 219 ust. 1 zd. 2 p.u. uchwała rady wierzycieli powinna podawać numer (numery) składnia masy ujawnionego w spisie inwentarza czy w spisie należności. Uchwała rady wierzycieli może odnosić się do jednego albo wielu składników majątkowych. Zgoda na sprzedaż z wolnej ręki nie oznacza dowolnego wyboru nabywcy składnika masy upadłości, w szczególności w przypadku składania konkurencyjnych ofert przez zainteresowanych nabyciem. Rozstrzygające znaczenie ma cena zbycia składnika majątkowego. Syndyk uzyskawszy zgodę na zbycie składników z wolnej ręki może się posłużyć znanej prawu cywilnemu instytucji aukcji lub przetargu (art. 70 1 i n. k.c.).

 

Ustawodawca zakłada, że w niektórych przypadkach nie jest potrzebna zgoda rady wierzycieli na sprzedaż składników masy upadłości z wolnej ręki.

  1. Po pierwsze, zezwolenie rady wierzycieli na sprzedaż ruchomości nie jest wymagane, jeżeli wskazana w spisie inwentarza wartość oszacowania wszystkich ruchomości wchodzących w skład masy upadłości nie przekracza równowartości 50 000 zł (art. 206 ust. 3 p.u.). W zasadzie należałoby bronić tu poglądu, że chodzi o kwotę netto.
  2. Po drugie, zezwolenie rady wierzycieli na sprzedaż wierzytelności oraz innych praw, nie jest wymagane jeżeli wskazana w spisie należności wartość nominalna wszystkich wierzytelności oraz innych praw wchodzących w skład masy upadłości nie przekracza równowartości 50 000 zł. Należy przyjąć, że chodzi tu o należności z tytułu pretensji głównej, odsetek i kosztów. Znaczenie ma wartość „początkowa” spisu. Ograniczenie kwoty 50 000 zł w wyniku ściągnięcia albo zbycia wierzytelności nie wpływa na stosowanie tego przepisu.
  3. Po trzecie przed rozpoczęciem likwidacji masy upadłości syndyk może sprzedać z wolnej ręki bez zezwolenia rady wierzycieli ruchomości, jeżeli (1) jest to potrzebne na zaspokojenie kosztów postępowania; (2) ruchomości ulegają szybkiemu zepsuciu (3) wskutek opóźnienia sprzedaży ruchomości straciłyby znacznie na wartości (4) przechowanie ruchomości pociąga za sobą koszty zbyt wysokie w stosunku do ich wartości (art. 310 ust. 1 p.u.).

 

Rada wierzycieli wykonuje czynności przez podejmowanie uchwał na posiedzeniach rady, chyba że regulamin stanowi inaczej. Innymi słowy, ustawodawca umożliwia zorganizowanie działania rady wierzycieli w sposób bardzo elastyczny. Posiedzenia rady mogą odbywać się przy użyciu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość (telefonu, urządzenia wideokonferencyjnego itp.). Posiedzenie rady wierzycieli może odbywać się w ten sposób, że niektórzy członkowie rady będą fizycznie obecni na posiedzeniu, a niektórzy będą komunikowali się przy użyciu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość. Co do zasady, nie ma ograniczeń co do materii spraw należących do kompetencji rady wierzycieli, które mogą być podejmowane poza forum posiedzenia rady wierzycieli. Jeżeli uchwała nie jest podejmowana na posiedzeniu (czyli np. w drodze korespondencyjnego zbierania głosów), do jej podjęcia konieczne jest oddanie głosów przez wszystkich członków rady wierzycieli. W takim przypadku głosu nie może oddać zastępca członka rady wierzycieli. Zob. P. Kieloch, Kilka uwag o sposobach podejmowania uchwał przez radę wierzycieli w świetle nowelizacji prawa upadłościowego, Fenix.Pl 2015, nr 1, s. 26 i n.

 

Uchwały rady wierzycieli są podejmowane w terminie 2 tygodni od dnia złożenia wniosku do rady. Termin ten ma charakter instrukcyjny. Przekroczenie tego terminu nie wywołuje skutku w postaci nieważności czy nieistnienia uchwały rady wierzycieli. Jego naruszanie może natomiast skutkować odwołaniem członków rady wierzycieli. Komentowany przepis ma zapobiegać obstrukcji w funkcjonowaniu rady wierzycieli i jest podporządkowany zasadzie szybkości postępowania. Jeżeli dana sprawa jest skomplikowana i wymaga zbadania albo gdy zachodzą inne ważne okoliczności, rada wierzycieli może podjąć uchwałę o odroczeniu podjęcia uchwały.

 

Zgodnie z zasadą ogólną – uchwały rady wierzycieli są podejmowane większością głosów. Regulamin rady wierzycieli nie może modyfikować tej zasady. W komentowanym przepisie chodzi o zwykłą większość głosów. Głosów za uchwałą powinno być więcej niż głosów przeciwko niej. Zwykła większość głosów dotyczy rady wierzycieli w składzie zarówno 5, jak i 3 członków. W uch. Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2016 r. III CZP 3/16 wyrażono pogląd, że „większość głosów wymaganą do podjęcia uchwały rady wierzycieli na podstawie art. 207 ust. 1 (…) w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 15 maja 2015 r. (…) określa się w stosunku do pełnego składu rady.”

 

Kontrolę czynności syndyka rada wierzycieli może sprawować:

1) in corpore;

2) przez członka wskazanego w uchwale;

3) przez członków wskazanych w uchwale.

Ratio legis komentowanego rozwiązania wyraża się w potrzebie zapewnienia operatywności przy czynnościach kontrolnych. Członek (członkowie) rady wierzycieli powinni przedstawić radzie wierzycieli sprawozdanie z czynności kontrolnych.

 

Uchwałę rady wierzycieli o zbadaniu ksiąg i dokumentów przedsiębiorstwa upadłego wykonują wskazani w uchwale członkowie rady wierzycieli lub – jeżeli są wymagane wiadomości specjalne – inne osoby. Należy przyjąć, że od innych osób powinno zostać przyjęte oświadczenie o zachowaniu poufności. Koszty badania nie stanowią kosztów postępowania i nie obciążają dłużnika. Koszty takiego audytu może ponieść wierzyciel albo wierzyciele.

 

Z kontroli działalności upadłego albo syndyka i badania ksiąg i dokumentów rada wierzycieli składa sprawozdania sędziemu-komisarzowi. Z innych czynności rada wierzycieli składa sprawozdanie na żądanie sędziego-komisarza. Sprawozdanie powinno określać istotę dokonanych czynności.

 

Zgodnie z art. 208 p.u. piinformacje o jednostce

komentarze

ZGODNIE erwsze posiedzenie rady zwołuje syndyk niezwłocznie po powołaniu rady wierzycieli. Rada wierzycieli na pierwszym posiedzeniu przyjmuje regulamin, który określa w szczególności tryb posiedzeń, sposób zbierania głosów i zasady współpracy rady z syndykiem, w tym sposób składania wniosków do rady. Rada wierzycieli na pierwszym posiedzeniu wybiera spośród swoich członków przewodniczącego rady. Posiedzenie rady zwołuje przewodniczący rady, zawiadamiając członków i zastępców o terminie, miejscu i przedmiocie posiedzenia. Regulamin może określać sposób zawiadamiania członków rady. Posiedzeniu rady wierzycieli przewodniczy przewodniczący rady, chyba że regulamin stanowi inaczej. Posiedzenie rady wierzycieli może zwołać również sędzia-komisarz, który przewodniczy posiedzeniu.

 

 

Rada wierzycieli na pierwszym posiedzeniu przyjmuje regulamin działania, który określa w szczególności:

1) tryb posiedzeń;

2) sposób zbierania głosów;

3) zasady współpracy rady z syndykiem;

4) sposób składania wniosków do rady;

5) sposób zawiadamiania członków rady;

 

Zbędne byłoby powielanie w treści regulaminu przepisów ustawy. Regulamin jest aktem wewnętrznym o charakterze techniczno-organizacyjnym. Regulamin może ponadto określać, czy rada wierzycieli wykonuje czynności także w inny sposób niż przez podejmowanie uchwał na posiedzeniach rady. Regulamin nie może być sprzeczny z ustawą. Sprzeczne z ustawą postanowienia regulaminu są nieważne. Regulamin może być zmieniany. Przyjęcie regulaminu wymaga uchwały rady wierzycieli, co jest równoznaczne z poddaniem jego treści kontroli ze strony sędziego-komisarza. Z literatury zob. np. B. Groele, P. Koczwara, Regulamin rady wierzycieli w postępowaniu restrukturyzacyjnym, Dor. Restr. 2016, nr 1, s. 71 i n.

 

Rada wierzycieli na pierwszym posiedzeniu wybiera spośród swoich członków przewodniczącego rady. Przewodniczącym rady jest osoba fizyczna, osoba ustawowa albo osoba prawna, której przysługuje formalny status członka rady. Nie może być przewodniczącym osoba fizyczna reprezentująca osobę ustawową albo osobę prawną (członkami rady wierzycieli są wierzyciele). Za przewodniczącego będącego jednostką organizacyjną działa osoba fizyczna.

 

Odebranie członkowi rady wierzycieli funkcji przewodniczącego jest możliwe w tym samym trybie – poprzez uchwałę rady wierzycieli. Należy przyjąć, że członek rady wierzycieli może zrzec się funkcji przewodniczącego rady wierzycieli.

 

Możliwe jest wybranie innych osób funkcyjnych, np. zastępcy przewodniczącego rady wierzycieli, sekretarza rady wierzycieli itp. Funkcje te mogą być bliżej określone w regulaminie.

 

Pierwsze posiedzenie rady wierzycieli zwoływane jest przez syndyka. Zwołanie powinno nastąpić bezzwłocznie. Posiedzenie rady wierzycieli może być w każdym czasie zwołane przez sędziego – komisarza. Zasady zwoływania posiedzeń może precyzować regulamin. Należy przyjąć, że inicjatywę w zwoływaniu posiedzeń rady wierzycieli powinien mieć syndyk i jej członkowie.

 

informacje o jednostce

tezy z piśmiennictwa

komentarze

wzory i zestawienia

Z posiedzenia rady wierzycieli obligatoryjnie spisuje się protokół (dokument pisemny). Powinien on odtwarzać przebieg posiedzenia. Posiedzenie może być dodatkowo utrwalane w inny sposób, np. poprzez jego rejestrację audio lub audiowizualną. Protokół podpisują obecni, a odmowę złożenia podpisu zaznacza się w protokole. Jeżeli posiedzenie odbywa się przy użyciu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość, protokół podpisuje wyłącznie przewodniczący, ze wskazaniem przyczyny braku pozostałych podpisów, chyba że co innego wynika z regulaminu rady wierzycieli.

 

Przewodniczący rady wierzycieli niezwłocznie po posiedzeniu przekazuje odpis protokołu sędziemu-komisarzowi, a także syndykowi jeżeli nie byli oni obecni na posiedzeniu. Do odpisu protokołu załącza się odpisy podjętych na posiedzeniu uchwał.

 

Po podjęciu uchwały bez zwoływania posiedzenia rady wierzycieli przewodniczący rady niezwłocznie przekazuje odpis uchwały sędziemu-komisarzowi.

 

informacje o jednostce

komentarze

Ustawodawca wprowadził istotne novum. W terminie tygodniowym każdy z uczestników postępowania oraz syndyk może zgłosić zarzuty przeciwko uchwale. Wierzyciele i dłużnik, uzyskali istotny instrument kontrolny działalności rady wierzycieli. Jednocześnie wypada wyrazić zdanie, że aktywni wierzyciele mogą mieć istotny wpływ na postępowanie upadłościowe. O ile wnioski co do zmiany składu rady wierzycieli wymagają posiadania odpowiedniego udziału w sumie wierzytelności, o tyle zarzut do uchwały może zgłosić każdy z wierzycieli, bez względu na wielkość posiadanej wierzytelności.

 

Sędzia-komisarz rozpoznaje zarzuty w terminie tygodnia od dnia przedłożenia mu zarzutów. Termin ten ma charakter instrukcyjny. Ustawodawca kładzie duży nacisk na dynamikę postępowania. Sędzia-komisarz może rozpoznać zarzuty łącznie.

 

Uchwała rady wierzycieli podlega badaniu przez sędziego-komisarza nie tylko w wyniku wniesienia zarzutów, ale także z urzędu.

 

Sędzia-komisarz w wyniku rozpoznania zarzutów albo z urzędu w terminie 14 dni od dnia obwieszczenia może uchylić uchwałę rady wierzycieli, jeżeli uchwała jest sprzeczna z prawem lub narusza interes wierzycieli.

 

Sędzia-komisarz nie może zmienić treści uchwały rady wierzycieli. Może tylko uchylić wadliwą uchwałę.

 

Uchwała sprzeczna z prawem to uchwała sprzeczna nie tylko z P.u., ale także z jakimkolwiek aktem normatywnym obowiązującym na terenie RP.

 

Przesłanką do uchylenia uchwały jest naruszanie przez nią interesu wierzycieli. W postępowaniu upadłościowym interesy wierzycieli nie są jednak jednorodne. Czasami to, co jest niekorzystne dla jednych, może być korzystne dla innych wierzycieli. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „wierzyciele” (liczba mnoga) sugeruje, że przedmiotem ochrony nie może być jednostkowy interes wierzyciela. Przedmiotem ochrony może być interes grupy wierzycieli, która nie stanowi ogółu wierzycieli. Należy bronić poglądu, że dla uchylenia uchwały potrzebne jest zachowanie pewnej proporcji: naruszenie interesu powinno być na tyle doniosłe, że uchwała powinna podlegać uchyleniu.

 

Na postanowienie sędziego-komisarza służy zażalenie wyłącznie skarżącemu, upadłemu oraz członkom rady wierzycieli.

 

Wykonanie uchwały nie może nastąpić wcześniej niż po upływie 14 dni od dnia obwieszczenia. Sędzia-komisarz może wstrzymać wykonanie uchwały do czasu uprawomocnienia się postanowienia w przedmiocie rozpoznania zarzutów lub postanowienia o uchyleniu uchwały.

 

 

Przegląd kompetencji rady wierzycieli z istoty rzeczy prowadzi do wniosku, że kolejne posiedzenia rady wierzycieli nie muszą być ani zwoływana wyłącznie z inicjatywy syndyka, jak również syndyk nie musi być jedynym inicjatorem porządku obrad rady wierzycieli. W takim wypadku rada wierzycieli nie byłaby zdolna do realizacji swych ustawowych kompetencji.

 

 

Blog

14 października 2020
Kompetencje Rady Wierzycieli.