Pewną patologią rynku w Polsce było wykorzystywanie konstrukcji spółki z o.o. do obchodzenia zasad rynku kapitałowego, a w tym przepisów o ofercie publicznej. Dla potrzeb rynku kapitałowego stworzono regulację o spółce akcyjnej, która jest ustandaryzowanym podmiotem, z licznymi gwarancjami dla ochrony interesów „anonimowych” inwestorów. Aby podkreślić tezę, że udziały w spółce z o.o. nie mogą być wykorzystane do zbierania kapitału od nieznanych inwestorów wprowadzono przepis art. 182[1] k.s.h.

Nie ulega wątpliwości, że udział w spółce z o.o. jest składnikiem masy upadłości i nie jest mieniem wyłączonym spod egzekucji. Zatem syndyk ma obowiązek zbycia składnika masy jakim jest udział w spółce zo.o. Z uwagi na kwestie transparentności likwidacji masy upadłości syndyk nie może ograniczyć procedury zbycia do oznaczonych adresatów. Gołym okiem widać, że płaszczyzna regulacji art. 182 [1] i płaszczyzna prawa upadłościowego i egzekucyjnego nie mają punktów stycznych. Ratio legis art. 182 [1] k.s.h. to prewencyjna ochrona inwestorów. Ratio legis przepisów o likwidacji mienia z użyciem przymusu państwowego to ochrona wierzycieli.

Przepis art. 182 [1] k.s.h. jest adresowany do wspólników spółki z o.o. Nie reguluje on pozycji prawnej syndyka masy upadłości czy komornika sądowego. Dotyczy on swobodnych czynności prawnych (tzw. zwykłego obrotu), a nie czynności likwidacyjnych organu postępowania ze skutkiem egzekucyjnym. Przepis art. 182 [1] k.s.h. nie dotyczy przypadków tzw. sprzedaży z użyciem przymusu państwowego czyli sprzedaży dokonywanej przez syndyka masy upadłości, zarządcę masy sanacyjnej, komornika sądowego. Przepisy o likwidacji masy upadłości czy egzekucji stanowią lex specialis względem norm prawa handlowego o obrocie udziałami.

Pogląd przeciwny prowadziłby do absurdu: wniesienie majątku do spółki z o.o. dawałoby ochronę przed wierzycielami.

Blog