Kodeks cywilny w przepisach art. 921⁶ – 921¹⁶ k.c. zawiera ramową ale zarazem uniwersalną (ogólną) regulację problematyki tzw. tradycyjnych papierów wartościowych. Papier wartościowy należy do tzw. kwalifikowanych dokumentów dłużnych, czyli dokumentów, które stwierdzają istnienie stosunku prawnego. Papier wartościowy to dokument inkorporujący w sobie prawo prywatne majątkowe. Inkorporacja owego prawa w dokumencie jest na tyle doniosła, że do realizacji tego prawa potrzebne jest przedstawienie dokumentu (mówi się obrazowo, że „prawo idzie za dokumentem”). Prawo inkorporowane w papierze wartościowym jest prawem cywilnoprawnym, majątkowym i zbywalnym. Prawo to może być wierzytelnością (posiadaczowi takiego papieru wartościowego przysługuje wówczas bezwzględne prawo własności dokumentu i względnie prawo inkorporowane w treści dokumentu), prawem rzeczowym, prawem udziałowym. Sama postać materiału dokumentu nie ma znaczenia wobec brzmienia art. 77³ k.c. W literaturze przedmiotu sformułowano katalog uniwersalnych cech typologicznych papieru wartościowego: a) związanie papieru wartościowego z prawem majątkowym, b) istnienie zależności pomiędzy papierem wartościowym a wyrażonym w nim prawem majątkowym, c) posiadanie papieru wartościowego będące wystarczającą przesłanką przypisania wyrażonego w nim prawa majątkowego osobie legitymowanej treścią dokumentu, d) zbywalność.[1]

Blog