Zasada wykonywania umów (pacta sunt servanta) należy do podwalin prawa cywilnego opartego jeszcze o tradycję prawa rzymskiego. Obowiązek wykonania przez dłużnika zobowiązania, względnie obowiązek wykonania zobowiązania na rachunek dłużnika wynika wprost z art. 353 k.c. Zawieszenie obowiązku wykonywania zobowiązań na mocy ustawy jest wyjątkiem od zasady. Co to oznacza w praktyce? Po pierwsze, moratorium ustawowe pozwalające na legalne zaprzestanie wykonywania zobowiązań musi opierać się o wyraźną normę prawną. Po drugie, nie jest dopuszczalna wykładnia  rozszerzająca (exceptiones non sunt extandae).

Zgodnie z art. 151 ust. 2 p.r., który znajduje zastosowanie do każdego typu postępowania restrukturyzacyjnego, a w tym lege non distinguente do postępowania sanacyjnego, układ nie obejmuje wierzytelności zabezpieczonej rzeczowo na mieniu dłużnika w części znajdującej pokrycie w wartości przedmiotu zabezpieczenia, chyba że wierzyciel wyraził zgodę na objęcie jej układem. 

Zgodnie z art. 252 ust. 1 w zw. z art. 297 pr. od dnia otwarcia postępowania sanacyjnego do dnia jego zakończenia albo uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania układowego, spełnianie przez niedopuszczalne jest jedynie spełnianie przez zarządcę świadczeń wynikających z wierzytelności, które z mocy prawa są objęte układem.

Niewykonywanie zobowiązań pozaukładowych przez zarządcę prowadzi do obciążenia dłużnika odsetkami. Odsetki od zobowiązań pozaukładowych mają z istoty rzeczy charakter pozaukładowy i powstają za każdy dzień opóźnienia, co oznacza, że powstają i przed i po otwarciu postępowania sanacyjnego. 

Na podstawie art.  353 k.c. należy sformułować wniosek, że zarządca ma obowiązek regulowania zobowiązań pozaukładowych. Jeżeli zarządca tego nie czyni wyrządza wierzycielowi szkodę.

Blog