Barter jest to wymiana audycji za czas reklamowy w czasie audycji, a także przed i po audycji, dokonywana zwykle za pośrednictwem osoby trzeciej (agencji reklamowej czy syndykatora). Stronami umowy są tu podmiot reklamujący się i nadawca. Zazwyczaj nie ma wyraźnego powiązania pomiędzy barterowanym programem a podmiotem reklamującym się. Podobnie definiowany jest syndication. [1] Barter narodził się w Stanach Zjednoczonych, gdzie audycje są sprzedawane na rynku indywidualnym stacjom telewizyjnym. Obecnie stanowi dynamicznie rozwijającą się gałąź wymiany dóbr i usług. Sprzedaż audycji dokonana na więcej niż jednym rynku określana bywa jako syndication. Audycje syndykowane dzieli się zwykle na dwie kategorie. Po pierwsze są to tzw. audycje off network, które to są pierwszy raz transmitowane w ramach danej stacji, z reguły w dobrym czasie antenowym, a następnie sprzedawane stacjom lokalnym i po drugie tzw. audycje first run, które produkowane są specjalnie na potrzeby rynku programów syndykowanych. W Europie nie ma jeszcze tak dalece rozwiniętego rynku programów syndykowanych jak w Stanach Zjednoczonych, ale obserwuje się już znaczny wzrost popularności tego rodzaju umów. Barter i syndication popularne są również m.in. w Japonii.[2] W tym miejscu należy wskazać również na pojęcia : barter syndication, cash syndication i cash/barter syndication. Barter syndication polega na zawarciu umowy w ramach której stacja telewizyjna w zamian za audycję udostępnia syndykatorowi odpowiednią ilość czasu antenowego. Syndykator dokonuje następnie połączenia czasów antenowych różnych stacji telewizyjnych w ramach jednej klamry i sprzedaje je reklamobiorcy. Praktycznie rzecz biorąc wszystkie audycje first run są w ten sposób sprzedawane i przedsprzedawane dla rozłożenia ryzyka ewentualnych strat. Instytucja ta powstała w związku z rosnącą liczbą stacji telewizyjnych w latach 70 – tych XX w. i rosnącym zapotrzebowaniem na programy telewizyjne.[3] Cash syndication jest to transakcja w ramach której, stacja telewizyjna wnosi na rzecz syndykatora opłatę licencyjną w zamian za prawa do transmisji programu przez określony okres czasu. Stacja telewizyjna ponosi wszelkie ryzyko, natomiast syndykator otrzymuje świadczenie bez względu na powodzenie i popularność programu. Cash syndication jest instytucją odrębną od barteru. [4] Cash/barter syndication stanowi kombinację dwóch poprzednio wymienionych pojęć, gdzie syndykator otrzymuje od stacji telewizyjnej zarówno czas antenowy jak i świadczenie pieniężne. [5] Rynek barterowy przynosi wielostronne korzyści. Dla reklamujących się podmiotów niesie ze sobą konkurencyjną w stosunku do innych drogę dotarcia do odbiorców i większy wybór programów. Producentom telewizyjnym barter i syndication przyniosły szeroki rynek zbytu. Wiele atrakcyjnych audycji syndykowanych jest czasem i na wiele lat naprzód. Nadawcy mogą zapewnić sobie atrakcyjną ofertę programową nie posiadając nawet wielkich – w realiach finansowych kosztów produkcji audycji – funduszy. Wreszcie oczywiste korzyści odnoszą również odbiorcy w związku z możliwością posiadania bogatego zestawu programów do wyboru. [6] Różnica pomiędzy sponsoringiem a barterem może być niekiedy zamazana. Elementy charakterystyczne dla instytucji sponsoringu przenikają do barteru, w szczególności gdy sprzedaży programu dokonuje się przed jego powstaniem. [7] W literaturze wyróżnia się także tzw. sponsoring barterowy. Przy czym w przypadku sponsoringu barterowego świadczenie nadawcy polega na podaniu informacji o sponsorze przed lub po audycji, a nie na emisji reklamy podmiotu finansującego program. Stronami stosunku prawnego są tu więc sponsor i sponsorowany nadawca.

Blog